27 / 36
ein stad der det var flyslepp under
krigen, hadde eg med meg 15-20
deltakarar. I haust blei eg spurd om å
ta same turen med seniorar frå
Kristiansand og Lillesand. Det kom
100!
Eg trur orsakingane eg har nemnt,
er berre talemåtar. Eg trur folk seier
nei fordi dei er redde for å komme til
kort. Dei er redde for at dei ikkje skal
gå fort nok, dei er redde for det
ukjende. Eg har lagt merke til at nye
i marsjmiljøet set av garde i stor fart
og prøver å halde seg mellom dei
fremste heilt til dei skjønar at vi
andre berre er vanlege folk og ikkje
aktive idrettsmenn.
Det tel også mykje kven i byen
eller bygda som går. Går dei lokale
kjendisane marsjen, er mykje vunne.
Når eit idrettslag eller ei foreining
arrangerer
marsj,
og
ikkje
medlemmene går, er det tydeleg at
laget eller foreininga berre er inter-
essert i å få inn pengar. Enkelte
stadar går folk mann av huse, andre
stadar mest ingen lokale. Det er tyde-
leg at mange arrangørar ikkje har eit
skikkeleg eigarforhold til marsjen!
Nokre arrangørar er flinke til å drive
PR, andre bryr seg ikkje. Omtale i
lokalpressa
er
viktig.
I
Sørlandsmarsjens
glansperiode
skreiv avisa Fædrelandsvennen
mykje om marsjen både før og etter.
No ville ikkje avisa ein gong ta med
at Kristiansand Marsj-forening
arrangerte forbundsting i byen. Eg
meiner at journalistar burde ha ei
plikt til å informere og bakke opp
om alle trimtiltak, ikkje berre dei
med mange deltakarar. Marsjar og
andre trimtiltak bør kunne få si eiga
spalte, så arrangementa slepp å
konkurrere om spalteplass med van-
lege
idrettsarrangement.
Trimarrangementa har mykje meir å
seie for folkehelsa enn idrettskonkur-
ransar.
Det kan elles vere ein føremon å
knyte marsjar til andre arrangement.
Prøysenmarsjen
får
mange
deltakarar berre på namnet.
Konkurranse mellom skular, bygde-
lag og bydelar kan også virke moti-
varande, men berre dersom lokal-
pressa og lokale kjendisar let seg
engasjere.
Så litt om premiering. Når eg
melder meg på ein marsj, sjekkar eg
alltid premieringa. Første gongen vel
eg gjerne medalje. Dersom ikkje
marsjen har spennande premiar f.eks
for kvar femte og tiande gong, blir
det berre IVV-stempel for min del når
eg går same marsjen seinare. Ein serie
på ti meir eller mindre like medaljar
lokkar ikkje.
Mange marsjdeltakarar går for å
komme seg etter sjukdom. Her må vi
få i stand eit samarbeid med legekon-
tor og fysikalske institutt. Det er
utruleg så spreke folk med eit hjarte-
infarkt bak seg kan bli etter nokre
månader i marsjmiljøet.
Einar Ytrehus
27
BLADET FOLKESPORT 4 - 2003