26 / 36
Det er naturleg at presidenten vår er
oppteken av dette spørsmålet. Det er
eg og. Eg har tenkt og tenkt, men den
verkeleg gode løysinga er vanskeleg å
finne. Men eg kan i alle fall skrive
ned nokre av tankane mine, så får
andre tenkje vidare.
Eg vel å presentere problemet slik:
Kvifor går ikkje folk marsj? Mange
er “konkurranseinteresserte”. Dei er
med på terrengkarusellar, orienter-
ingsløp, skogsløp og andre tevlingar
som gjev status, men å vere med på
ein marsj - nei, fy! Tenk å få medalje
for fem eller ti km! Dei ler av desse
gamlingane som daffar rundt i ter-
renget. Ja, dei fleste av oss er ikkje
heilt unge lenger, men vi var unge og
spreke i 70-åra då vi til dømes gjekk
fire mil to dagar etter kvarandre.
Nokre av oss gjekk fleire ti-miler i
året. Kanskje gav marsjane litt meir
status då, for statusen er viktig for
dei konkurranseinteresserte. Eg trur
også det gav litt status å gå rundt
med skrytejakke, slik det var vanleg
på den tida. Mange er opptekne av
prestasjonar, meter og sekund. Når
dei sjølve ikkje kan prestere lenger,
sluttar dei med idretten sin og vil
heller sjå spennande konkurransar
framfor å mosjonere. Enkelte byrjar
med marsjar fordi dei finn spenning i
stemplingssystemet vårt. Andre har
utvikla så stort mosjonsbehov at dei
trappar ned med for eksempel mars-
jar. Atter andre med mosjonstrong vil
ikkje nedverdige seg til å vere med på
arrangementa våre.
Sjølv sprang eg både terreng- og
orienteringsløp utan å nå særleg
langt. Med den tunge kroppen min
kunne eg ikkje vente noko heller! Eg
slutta nokså fort, men så kom eg med
på Sørlandsmarsjen fordi ein kollega
spurde meg om eg ville vere med.
Sidan har eg gått og gått, gått og
gått. Eg stortrivst i marsjmiljøet og
kjem ikkje til å slutte så lenge krop-
pen held.
Eg vart med fordi nokon spurde
meg, og det er her vi kan gjere ein
innsats! Inviter folk med på marsj!
Dei fleste svarar nei, nokre blir med
ein gong eller to, men einskilde kjem
med i marsjflokken og blir der!
Dei som svarar nei, har gjerne
desse motargumenta: Eg vil ikkje
betale for å gå, eg vil ikkje gå på
asfalt, eg vil ikkje marsjere, eg vil
ikkje gå til faste klokkeslett, eg likar
best å gå åleine osv. Ein som eg fekk
med på marsj, likte seg ikkje fordi
der var så mange framande, og det
virka som alle dei andre kjende
kvarandre. Her har vi eit ansvar. Vi
må ta oss av nye i miljøet!
Når det gjeld betaling, er det også
startkontingent på seniorturar, og
her kjem folk i mengdevis. På ei ført
vandring med marsjfolk til Snaremyr,
26
BLADET FOLKESPORT 4 - 2003
Kvifor går ikkje folk marsj?