11 / 36
marsjmiljøet. Særleg damene i
Mandal hadde hundegodt eller
vaflar klart når Bali dukka opp. Så
seint som i går storma Bali mot
arrangørens hus ved Lysthuset då eg
parkerte ved Furulunden. Då eg
nådde fram, stod han utanfor døra
og bjeffa. Han kjende vaffellukta, og
vaflar fekk han. Då Bali fylte 12 år,
overraska dei same damene med
blautkake til Bali og dei andre hun-
dane på rasteplassen. Han fekk fleire
gåver: nytt halsband og ulike sortar
hundegodt. Ein gong eg ikkje møtte
opp i Mandal, ringde eit par av
damene og spurde om Bali var sjuk.
Meg tenkte dei visst ikkje på.
Bali har ein utruleg appetitt. Ein
gong ville nokre marsjkameratar sjå
kor mange bollar han kunne greie.
Bali åt og åt. Til slutt måtte eg seie
stopp, for eg ville ikkje at den kjære
venen min skulle ete seg i hel.
Bali ser som si oppgåve å passe på
marsjflokken. Han knurrar varsamt
dersom andre dyr nærmar seg. Om
andre hundar går laus på Bali, stiller
marsjflokken opp for han, og dei fra-
mande hundane med eigar må berre
sjå å komme seg unna. Ein gong var
eg likevel uheldig. På Eidemarsjen
heldt Bali og eg på å ta igjen ein heil
flokk sommarturistar som gjekk i ei
tett klynge. Bali gjekk fritt, og eg
rekna med at han ville følgje meg når
eg tok forbi flokken. Med eitt blei
han borte, det høyrdest eit hyl frå ei
dame som heldt ein bitte liten hund
opp i veret. Eg måtte beklage, og sa
at eg ikkje hadde sett den vesle hun-
den, og at eg derfor ikkje hadde
passa på Bali. Då kom det: "Du skal
ikke beklage, men se å få skikk på
det ville dyret." Og så kalle fromme
Bali eit vilt dyr! Han ville berre helse
på den vesle hunden.
Som lokal kjendis har Bali vore i
dei fleste Sørlandsavisene: Lindes-
nes, Fædrelandsvennen, Lillesands-
posten og Grimstad Adressetidende.
Han har vore i Retrivertreff og diver-
se marsjblad. Du kan finne han i
Tolver´ns spalte på Internett. I fjor
var han på forsida av Folkesport-for-
bundets terminliste saman med
andre marsjentusiastar frå Sørlandet.
Bali er blitt gammal. Han ser
sørgmodig på meg med sine brune
auga. "Du skal vel ikkje på marsj
utan meg," er det som han seier. Han
lograr og er stornøgd når han får
vere med. Men det går seinare og sei-
nare. Vi må konsentrere oss om flate
halvmiler. Så ligg han i bilen medan
eg går den siste halve mila. Men han
er med i miljøet og bjeffar begeistra
når han møter marsjkjenningar. Eg
gruar meg til den dagen han ikkje
kan vere med. Eg rådfører meg med
son min, dyrlegen, som har doktor-
graden i stive ledd, og som gjev Bali
medisinar. Før eller seinare blir det
likevel stopp.
Men Bali har gjeve meg og andre
mange rike opplevingar. Det blir eit
sakn når han er borte.
11
BLADET FOLKESPORT 2 - 2005