5 / 36
Når ein har gått eit par turmarsjar i
veka i mange år, har ein gjort sine tan-
kar om både marsjar og deltakarar.
Ikkje sjeldan høyrer ein kritikk av
marsjar og arrangørar, og det er gjer-
ne dei same personane som kritiserer.
Sunn kritikk er av det gode. Når ein i
kritikken peikar på noko som kunne
ha vore betre, bør ein samstundes ta
med positive sider ved arrangementet.
Alle arrangørar prøver som regel å
gjere sitt beste. Når ikkje alt fungerer
likevel, skuldast det ofte mannskaps-
mangel, eller at arrangørane ikkje har
vore ute og sett korleis andre arrangø-
rar gjer det. Røynde marsjfolk er gjer-
ne dei flinkaste til å arrangere.
Men dei som har ansvaret for dei
førte vandringane eg er med på, er alle
røynde marsjdeltakarar. Kvifor kjem
det då kritikk, og kva går kritikken ut
på? Løypene er for harde og lange
med for mange motbakkar. Terrenget
er for tungt og ulendt. Det går for
fort, det blir for slitsamt å halde føl-
gje. Marsjarrangørar blir skulda for å
velje krevande løyper for at den og
den ikkje skal orke å bli med.
No kan eg forstå at folk med dår-
leg hjarte og andre plager ikkje vil ha
for tunge løyper, men kva så med dei
som likar ei utfordring? Det finst dei
som elskar å slite litt i tungt terreng og
gjerne kan tenkje seg å komme opp på
ein topp eller to. Flate løyper kan bli
keisame i lengda.
Ein arrangør bør kunne ta omsyn
til alle. På marsjane blir det gjeve til-
bod om å berre gå 5 km. Få tek imot
dette tilbodet. Det er kanskje litt flaut
når dei fleste går 10. Dei vil heller ha
ein flat 10 km, for det er viktig å
kunne stemple 10 km inn i distanse-
kortet. Så klagar dei dersom ikkje
mila er flat nok! Kritikken kan i ver-
ste fall føre til at arrangøren seinare
har for korte løyper. Eit råd her kan
vere å operere med to løyper. Alle går
saman eit stykke, så deler løypa seg
slik at dei som vil ha ei utfordring, får
det, medan dei andre får ein lettare
trase. Så kan dei møtast på rasteplas-
sen eller kanskje først ved mål. Eg er
merksam på at dette krev meir plan-
legging, men kvifor ikkje prøve?
Så er det dette med fart. Ein frå
arrangøren bør gå først og ein sist.
Det er viktig at ikkje føraren går for
fort, og dei sprekaste i flokken bør
halde seg blant dei siste og hjelpe til
med å passe på at dei som har pro-
blem, ikkje blir hengande etter.
Dersom arrangørane prøver å ta
omsyn til alle, og at klagarane er sak-
lege og ikkje forsurar miljøet, er det
von om at alle kan trivast på marsja-
ne. Vi må tenkje på det veldige arbei-
det mange av arrangørane gjer. Gamle
kontroversar må gløymast, og vi må
alle gjere vårt til at turane blir kosele-
ge og marsjmiljøet godt!
Einar Ytrehus
5
BLADET FOLKESPORT 4 - 2004
Tankar om førte vandringar